Ben inek miyim olum?!..

Rahmetli Hamdi (Lokur)* abiyi epeydir anmıyoruz. Bugün ondan size küçük bir anekdot aktaralım. Hamdi abi okulunu bitirmiş, yedeksubay okulunda eğitimini tamamlamış ve kurada Aydın vilayetini çekmiş, izinli geldiği Osmaniye'de yana yana Aydın'da askerlik yapmış birini arıyor. Aydın nasıl, çok merak ediyor. (Onun bu aşırı merakını iyi bilen en sevgili(!) dostu Muhtar abi (Taşkaya) ona bir aralar "Hamdi Marak" lakabını takmıştı...) Neyse, Hamdi abi nihayet aradığı adamı buluyor. Başlıyor çocukcağıza sormaya: "Nasıl, Aydın'da askerlik yapmak zor mu, nasıl bir yer orası?..." Çocuk ise: "Valla abi Aydın çok güzel bir yer, her taraf yeşillik..." diyor, başkaca bir şey demiyor. Rahmetli Hamdi abi bir daha soruyor, çocuk da yine habire otlardan, çayırlardan, yeşilliklerden bahsederek Aydın'ı methetmeye devam ediyor. Hamdi abi dayanamıyor: "Ulan olum ben inek miyim ki habire yeşillikten bahsediyorsun, ben oraya yayılmaya mı gidiyom lan? Askerliği nasıl oraların ondan bahsetsene kitapsız!"


*"Lokur" lakabının patenti de Muhtar abiye aittir.

Ben böyle alışverişin...

Taşımacılığın kervanlarla yapıldığı dönemlerde, Adana'da bu işi tekelinde tutup, başka kimseyi de bu piyasaya sokmayan ve adına da DEVECİLER denir, bir aşiret var. Herhalde pazarda tek başına olmaktan doğsa gerek, türlü huysuzluklarla Adana esnafına çok çektirdikleri söylenirdi. İşte şimdi anlatacağımız bu küçük anekdot da bu konu ile ilgili. Bir gün esnafın biri, başına gelecekleri tahmin edebildiği için, getirttiği malın nakliye ücretini, hem muhtelif para cinslerinden, hem de bozuk para ve kâğıt para olarak ayrı ayrı hazırlamış, nakliyeci hangisinden isterse ondan verecek ve böylece de bir niza çıkmasına fırsat vermemiş olacak. Derken

"Geç gardaş geç!.."

Efendim  malûm; avcı hikayeleri palavrasız olmaz, olmaz amma bu; palavranın sadece avcı hikayelerinde atıldığı anlamına da gelmez. Buna en güzel örneklerden biri de, işte şimdi anlatacağımız hikayedir. Hikayeyi veren, yine bizim Ulaşlı "gabilesi"nden biri...

"Gardaşım" anlatıyor:

"Bir gün gene dağda dolaşıyom, ormanıın içinde, şura bura geziniriken, baktım ireliden ("ileriden" demek istiyor...) bir ses geliyo...Ulan bu necidir, kimdir diye pusa pusa yaklaştımkine, ne göreyim; gocca bir ayı! Yerden bir kütüğü kucaklamış, çamın birine dayamaya çalışıyo...

Çakal Yağmuru

Allah, hayırlı ömür bereketi versin; Sıtkı Keskin abimizi Osmaniyeli olup da bilmeyen yoktur sanırım. Sıtkı abi 60'lı, 70'li yıllarda orta okulda, dışarıdan din derslerine de girerdi. İşte bu derslerden birinde, talebelerine Allah'ın "bir"liğini anlatıyor. Çocukların daha iyi anlaması için de sözlerine hayattan bir örnek vererek devam ediyor: "Çocuklar, mesela şöyle düşünün ki; şayet Allah, bir değil de iki tane olsaydı ne olurdu? Biri yağmur yağdırırken, diğeri; "hayır, ben güneşi açtırmak istiyorum!" dese ne olurdu?" Sıtkı abi, bunları anlatırken farkında olmadan bir talebesinin gözüne öylesine dikkatle bakmış ki, çocukcağız Sıtkı

İçimden söyleyim derken...

Sene 1918'in sonu, ya da 1919'un başları olmalı. Yani, istiklâl savaşımızın başlamak üzere olduğu zamanlar. Mustafa Kemal Paşa, 11 gün süren Yıldırım Orduları Gurup Komutanlığını Nihat Paşa'ya (Anılmış) devredip İstanbul'a dönmüş, Nihat Paşa da, Mondros mütarekesi gereği, ordu terhis edilmeden önce bir taraftan silah ve cephaneyi Pozantı'ya taşıtmakta, bir taraftan da millî direnişi örgütlemek üzere Adana ve çevresi bölgelerin eşrâfı ile temas etmektedir.

İşte bu temaslar gereği, verdiği davetlerden birinde, Osmaniye'den de bir heyeti  Adana'daki Kolordu binasında ağırlıyor. Osmaniye'den; Hacı Eroğlu, Palalı Süleyman Ağa, Hacı Hüseyin Efendi (Sezgin) ve şu an isimleri hatırıma gelmeyen eşraftan bir kaç isim daha heyet halinde Nihat Paşa'nın sofrasına konuk ediliyorlar. Nihat Paşa ise emrindekilere sürekli; "Aşçıbaşına söyleyin, şunu yapsın. Aşçıbaşına söyleyin, bunu da yapsın, Aşçıbaşına..." tarzında emirler veriyor.


Bu durum, heyetten Hacı Eroğlu'nun bilhassa dikkatini çekmiş olmalı ki, birden ortaya:

-"Vay ananı, arvadını! Na'ğadar (ne kadar) aşçısı var ki, bir de "başı" var!"

demesin mi?!..

Bu laf üzerine ortam tabiatıyla bir anda buza kesiyor!

Milletin gözü Hacı ağaya çevriliyor, Hacı ağa da yaptığı gaftan pişman bir vaziyette ve durumu izahın yine kendisine düştüğünün farkında olarak ister istemez mahçup bir şekilde yeniden söze girip:

O kadar çok seviyorsan...

Abbasoğlu Mehmet, neslinin son örneği denecek kadar ilginç bir insandı. At hırsızlığının bir "beceri" sayıldığı, elinden bu türden işler gelmeyenlere, "ev geçindiremeyecekleri" düşüncesi ile kız verilmediği zamanlardan kalmış bir adamdı. Aynı zamanda da, gençliğinde iyi bir güreşçi olduğunu duyardık. Ölene kadar da atından ve ata binmekten vazgeçmedi. 5-6 yıl kadar önce de vefat etti. Allah rahmet eylesin...


Yazının başında da belirttiğimiz gibi, rahmetli, iyi bir güreşçi olması hasebiyle, zaman zaman, o zamanın zengin düğünlerine davet edildiği ve burada yaptığı güreşlerden de yüklü bahşişler aldığı olurmuş. İşte, bugünkü hikayemiz de, böyle bir düğünde geçiyor.

"Olmaz Memmet!.."

Dünden söz verdiğimiz üzere, merhum Maskot Mehmet'in, kısa ama ne zaman aklımıza gelse, bizi çok güldüren bu ikinci hikayesini, okuyucunun da hoşgörüsüne sığınarak anlatmaya çalışacağız. Rahmetli, malûm, belediyede çalışıyor, yeni de evlenmiş. Evlenmiş ama henüz kendine ait bir evi de yok. Mecburen baba evinde kalıyor, yani ailesi ile beraber aynı evi paylaşıyor. Günler bir minvâl üzerine gelip geçerken, mevsim yaz-bahara dönüyor, rahmetli de, eşini köye; kayınbabasının yanına bırakıyor, bırakıyor ki, eşi de biraz ana baba hasreti gidersin, hem de ikisi için bir değişiklik olsun.... Yani artık bir nevi yaz bekârı. Yaz bekârı amma, daha ilk haftadan, hafta sonunu adeta iple çeker bir hale geliyor.

Maskot Mehmet

Genç denecek bir yaşta rahmetli olan "Maskot Mehmet" Alhanlı'dandı. Zayıf, uzunboylu, dökük saçlı bir adamdı rahmetli. Şoförlük yapardı Hatta bir ara, 1970'lerin efsane Osmaniye Belediye Başkanı merhum Hasan Çenet'in makam şoförlüğünü yapmışlığı da vardır. Ne ise, biz gelelim sadede. Efendim, işte bu Mehmet abi, başta da söylediğimiz gibi, Osmaniye'nin hemen kıyıcığında bir köy olan (şimdi Yaveriye Mahallesi oldu...) Alhanlı'da ikâmet ederdi,. Bir gün, merhumun delikanlılığı zamanı, arkadaşları, neredeyse günaşırı, o zamanın gözde eğlence mekânı İskenderun/Soğukoluk yaylasında sabahlarken, Mehmet Abinin içi gitse de, kendi, "baba korkusundan" gidemiyor, arkadaşlarına eşlik edemiyor. Ertesi günü anlatılanları dinleyip dinleyip, iyice içine düşüyor, amma gel gelelim baba, hem dindar, hem de son derece diktatör bir adam olduğundan, bu durumu değiştirmeyi de gözü yemiyor! Arkadaşları da bu arada sürekli kendisini zorluyor; "olum, artık genç adamsın lan, neyden korkuyosun ki?!..Gel biraz gençliğini yaşa, hayatını yaşa!" deyip duruyor.

Sün Karabacak sün!

Anlatacağımız bu hikaye de her halde, en az yüz yıllık vardır. Osmaniye'den bir gurup abdal Cebel'e düğün "çalmaya" gidiyorlar. Artık aynı gün müdür, ertesi gün müdür, üç gün sonra mıdır orasını bilemiyorum amma düğünü bitirip Osmaniye'ye dönme vakitleri geldiğinde, gün ikindiye dönmek üzere... Yani? Yanisi şu: Dönüş akşam karanlığına kalacak ve bu sebepten önlerinde iki seçenek var; ya mezarlıktan geçip kestirmeden gitmek, ya da normal yolu kullanıp geceye kalmak. "Mezerlik"ten gitmek eyi amma işin içinde "goncalıs" (goncolos / hayalet) olmasa! İşte, bir kısmı diyor ki, daha vakti var, mezarlıktan geçiverip gidelim. bir kısmı da diyor; "get baba, nemize lazım, geceye de kalacak olsak düz yoldan gidelim!"

Nedir bu milletin bu "MÜŞTERİ HİZMETLERİ"nden çektiği yahu!.. :))

Demirbank Müşteri Hizmetleri

Düziçili hemşehrilerim AVEA Müşteri Hizmetleri ile görüşüyorlar...

"Bize yardımcı ol bacı kele!.."

Karcaş koca Maraş karcaş!

Yokluk yılları... Maraşın uzak dağ köylerinden birinde, askerliği dışında köyden hiç çıkmamış bir Mehmet emmi var. O kadar ki, artık yaşı ilerlemiş, yüzünü ihtiyarlığa dönmüş amma arada bir de olsun, ne kadar ısrar etseler, köyden dışarı adımını atmamış. Bir gün, köylüleri buna epey bir ısrar ettikten, kolundan tutup onu zorla da olsa Maraş'a götürmeye iknâ etmişler. Mehmet emmi de, ne kadar gönülsüz olsa, bu ısrarlar karşısında daha fazla direnemeyerek köylüleri ile beraber yola düşmüş. Epey bir zaman yürüdükten sonra Mehmet emmim, bir de bakmış ki, yerde bir şey parlıyor. Duruyor, eğiliyor ve o parlayan şeyi eline alıyor, şöyle bir inceliyor ki, bulduğu şey bir dikiş iğnesi! Etrafına bakınıyor, rahatlıyor. İyi! İğneyi bulduğunu gören kimse yok! Bulduğu iğneyi derhal ceket yakasının arkasına iliştiriveriyor ve kendine "hiç bir şey olmamış" havası vermesi gerektiğini düşünerek, yürümeye devam ediyor.

Zor Ali

Zor Ali, Osmaniye'nin mühim adamlarındandır.

Benim kendisini şahsen tanıma şansım olmadı ama onu bilenler, onun ne enteresan bir adam olduğunu iyi bilirler.

Efendim, Zor Ali, Osmaniye ve çevresinde mukîm Ulaşlı aşiretinin önemli ailelerinden Alibekiroğulları ailesine mensup bir zattır.

Ve merhum, her şeyi bilmesi ile tanınan, ileriye dönük ne söylese, o mutlaka çıkan ve her defasında insanları şaşırtan ilginç bir kişiliktir.

Ona dair anlatılan şu hikayeyi buraya nakletsek, ne demek istediğimiz zannederim daha iyi anlaşılacaktır.

O zamanlar, Zorkun yaylasının Dervişpınarı mahallinde bir kahvehane var. Bu kahvehanenin olduğu yerden de Dervişpınarı'na inen yol görünüyor. Yani, Dervişpınarı'a inen herkes, daha yolun başındayken o kahvehaneden görünüyor. İşte kahvehanedekiler de bu durumdan kendilerine bir oyun çıkartırlar ve yolun başından bir adam göründüğünde, hemen kendi aralarında tahmin yapmaya başlarlarmış. Biri dermiş ki, bu gelen Alhanlı'dan, diğeri dermiş ki, hayır, Gebeli'den vb. diyerek iddialaşır ve neticede yol kahvenin önüne kadar geldiğinden, gelen adama; "hemşerim, nerdensin?" diye sorup durumu açıklığa kavuşturur ve böylece kendilerince eğlenirlermiş.

"Ben bunun anasını çok istediyidim..."

O sene, Ramazan ayı yayla zamanına denk gelmiş, millet orucunu Zorkun Yaylası'nda tutuyor. Tabii o zamanlar yaylanın camii şimdiki gibi değil, daha bir sade. Malûm, Teravih namazlarına kadınlar da gider ve namazlarını erkeklerden ayrı olarak ve genellikle camilerin üst, balkon şeklindeki ikinci katlarında kılarlar. İşte o zamanlar Zorkun Camii'nin de ahşaptan böyle bir balkonu vardı ama bu balkona epey bir zaman bir balkon korkuluğu yapmak mümkün olmamıştı. (Herhalde caminin yapıldığı zamanlar, ramazanlar yaza gelmediğinden korkuluk için ayrıca bir masraf yapılmasına gerek duyulmamış olsa gerek...) Korkuluk olmayınca da o sene Ramazan vesilesi ile bu balkonun önünü boydan boya savan, kilim vb. gibi bir örtüyle örtmüşler. Örtü adeta bir duvar gibi balkonu aşağıdan ayırmış.

Anlaşmamızda anaya arvada küfür etmek var mıydı lan?!..

Aradan çok uzun zaman geçti, hikayedeki şahısları sadece şahsen tanırdım. İsimleri ise aklımda kalmamış ama olay enteresan olduğu için hâlâ hatırımdadır. Bizim ortaokul çağlarında olduğumuz zamanlardı. Eskiler bilir, Osmaniye'de şimdiki Cumhuriyet Meydanı'nın yerinde Merkez Ortaokulu vardı. Ortaokulun da hemen bitişiğinde de Enver Ardalı'nın kereste dükkânı... Ya bu dükkânda, ya da oralarda bir yerlerde 20 yaşlarında, kafadan biraz çatlakça, iri yarı bir marangoz kalfası çalışırdı. Bu çocuk, ortalıkta her daim belinde bir keser sokulu olarak gezerdi. Bir de, tombalacılık yapan, hemen hemen o da o yaşlarda, bir oğlan vardı. Bir gün, işte bu tombalacı, şimdiki adı Atatürk Lisesi olan o zamanki Osmaniye Lisesinde okuyan bir kıza aşık oluyor. Tabii o zamanın aşkı ne olacak, karşıdan karşıya elmalı dağlar!

"Benim verdiğim kanun teklifine karşı çıkacak adamın..."

Merhum Rıfat Çığ hocamızdan bir hikaye daha anlatmaya söz vermiştik. O sözümüzü bugün yerine getirelim:


Şimdi anlatacağımız hikaye, merhum Nihat Sezgin'in bizzat şahit olarak anlattığı bir hikayedir. Merhum diyor ki:


"Yaz günleri... Arkadaşım Muzaffer Alicik ve ben bekâr iki delikanlıyız. Hafta sonu, sıcaklardan bunaldık, Zorkun yaylasına çıkalım dedik. O zamanlar, şimdiki Orman İşletmesi Lojmanın bulunduğu tepede, ahşaptan yapılma, yanyana sıralanmış "bekâr odaları" vardı. Burdan bir oda kiraladık. Akşama kadar yedik içtik, gezdik tozduk, derken gecenin bir vakti odamıza geldik. Tam yatacağımız sırada, yan odaya 4-5 kişilik bir gurup geldi. Kafalarının da iyi olduğu belli. Yüksek sesle konuşup şakalaşıyorlar. Sesleri de tanıdık geliyor. Biraz dikkat edince anladım ki, bunlar bizim Rıfat Hoca, Alicik Dede Emmi ve bir kaç öğretmen daha...

Hacı Ömer Ağa (Sabancı)

Sabancı imparatorluğunu kuran merhum Hacı Ömer Sabancı'nın -her ne kadar Kayseri'nin Akçakaya köyünden olsa da- tam bir "Adanalı" olduğunu ve hep "Adana ağzıyla"  konuştuğunu bilenler, iyi bilir. Bizler de yetişmedik ama ancak büyüklerimizden ve etraftan duyduğumuz kadarıyla tanıyabildik kendisini. Merhum, eski günlerinin alışkanlığı ile olsa gerek, elinin sıkılığı ile tanınırmış. Bir gün arkadaşları onu, "parayı yememek" konusunda sıkıştırıp, çok üstüne gidince merhum onlara şöyle diyor: "Ulan oğlum beni niye gınıyosunuz (kınıyorsunuz), ben bala düşük sinek gibiyim, ne yiyebiliyom, ne çıkabiliyom. Öyle yapışdım galdım!"


* * *


Anlatacağım ikinci hikayeyi de 60'lı yılların Adanasının sevilen hakimlerinden merhum Mustafa Efendioğlu'ndan dinlemiştim.

"39'udu 40 olsun öyleyse, al ulan!.."

Rifat Hoca merhum (Rifat Çığ), öğretmen emeklisi olup, son derece şakacı ve "rind" bir insanmış. Hayata, hep mizah penceresinden bakmayı tercih ettiğini anladığımız Rıfat Hoca merhum, bir gün, Osmaniye'nin meşhur yaylası Zorkun'un hemen alt taraflarında yer alan Derviş Pınarı mahallinde, pınarın hemen üst tarafında bir yere çilingir sofrasını kurmuş, hem pınarın sesini dinliyor, hem de açmış rakısını, ufaktan demleniyor. Bu sırada bir Aydınlı delikanlısı, önünde 8-10 koyunla pınarın başına, koyunlarını "sulamaya" getiriyor.

Urfa'nın üç kısım milleti

Daha önceki hikayelerimizde Şanlı Urfa'mızla olan bağlantımızı izah etmeye çalışmıştık. İşte, yine o mutad Urfa ziyaretlerimizden birinde, her neye ise öfkelenmiş yaşlı bir Urfalı amcamız, o öfke anında şöyle söylemişti:

Bahçe'nin köylüğünden...

Allah rahmet eylesin, Osmaniye'nin meşhur bir Kadir Çavuş'u vardı. Palabıyıklı, gür sesli, babayiğit, şen şakrak bir adamdı. İstiklâl savaşımızın da gazilerindendir. Tanınır bir kimse idi. "Osmaniye ve çevre köylerinde, bilmediği, tanımadığı kimse de yoktur" denirdi. İşte bir gün, bu Kadir Çavuş, bir berbere uğruyor. Oradakilerele sohbet ederken içeriye bir müşteri giriyor, koltuğa oturuyor ve; "şu sakalı alıver usta..." diyor. Kadir Çavuş, adamın Bahçe'li olduğunu anlıyor ama adam onu ne bilsin?!.. Berber, havluyu adamın boğazına sarıyor, elindeki fırçayla başlıyor traş sabununu köpürtmeye... Bu arada Kadir Çavuş, lâfa giriyor. Berbere hitaben:

Nallı domuz olur mu?

Yıl, 1900!lerin başı... Çukurova'da Ermeniler ve Türklerin bir arada yaşadığı zamanlar. Osmaniye'nin aşağı köylerinden birinde, iki bostan komşusu; biri Mehmet Emmi, diğeri Artin. İkisi de, bostanlarına dadanan domuzlardan muzdarip. Her gece ellerinde "tüfengleri", domuz bekliyorlar. İşte yine böyle bir gece, hava pırıl pırıl. Ay, dolunay. Mehmet Emmi ve Artin gene nöbetteler...Derken, mısırların arasından ani bir hışırtı...

Doruk emmin kazansın sen ye yiğidim!

Bu hikayenin en azından yüz senelik bir mazisi vardır. Osmaniye'nin aşağı köylerinden birinde yaşayan bir Doruk Emmi var. Adamcağız bostan ekip geçimini sağlamaya çalışıyor, fakat bostanına (adı batasıca) bir domuz dadanmış, adamcağıza bir türlü dirlik vermiyor. Belli ki, azılı da! Bostanda ne var ne yok yediği gibi, darma duman edip, bir de altını üstüne getiriyor! Doruk emmim geceleri elde tüfeng bekliyor amma bu hınzır anlıyor mu nedir, o günler bostana uğramıyor. Doruk emmi bakıyor oluş oluş değil, bir gün bunun geldiği yere derin bir çukur kazıp, üstünü de çalı çırpı ile örtüyor ve huzur-u kalp ile çekip evine gidiyor.

Tabii ki, sabahı zor ediyor ve kalkar kalkmaz da doğruca çukurun olduğu yere gidiyor. Gidiyor ki, ne görsün; koca, azılı bir domuz çukurun içinde, öfke ile dört dönmekte! Doruk emmim de ondan öfkeli. Yukardan aşağı bir kaç okkalı taş atıyor amma bu Doruk emmimi kesmiyor tabii... Ne yapar da bu hınzır oğlu hınzırdan öfkemi çıkartırım diye düşünüp etrafına bakınırken birden öküz arabasının oku gözüne çarpıyor. (Ok: İki öküzün arasında bulunan ve öküzlerin hamutlarının (boyunduruk) bağlı olduğu uzun kalas) Okun bir tarafında da hamut bağlı ama Doruk emmi o kadar öfkeli ki, o hamudu sökmeye dahi vakti yok! Kapıyor oku, yukardan aşağı sallıyor, vuruyor beline beline okun ucuyla hınzıra! Bir taraftan da: "Baban mı ektiydi bu bostanı ulan hınzıroğlu hınzır! Ortak mısın ulan bana pezevek!.." diyerek saydırıyor! Fakat, ne oluyor, ne olmuyor, birden okun ucundaki hamut Doruk emminin boynuna geçiverip de kendini çukura düşürüvermez mi? Hani malûm, domuz boynunu dönderemez. Dönderemediği için de, yön değiştirmek için kıç atmak zorundadır. Çukurda kıç atacak durumu da yok, ancak olduğu yerde dönüp duruyor hayvan. Doruk emmim de hemen dibinde, domuzla beraber habire mecburen o da dönüp duruyor. Köylüler saatler sonra gelip Doruk emmiyi bulduklarında, çukurdan duyulan ses şu: "Muştası gözel muştasını sevdiğim! Ne dediğimiz varkine, Doruk emmin kazansın sen ye bre yiğidim! Helali hoş olsun sana!"


Talihin gözü kör olsun Doruk emmim! Ne desen haklısın! :))

Tereyağlı Bulgur Pilavı

Rahmetli Hacı abi, Osmaniye'nin eşraf ailelerinden birine mensup, yakışıklı ve çok da iyi bir insandı. Genç denecek bir yaşta kalpten gitti. Allah rahmet eylesin... Şimdi bu Hacı abinin bir Enter kamyonu vardı. Rahmetlinin şoförlüğü de çok iyiydi yani...O zamanlar dış seferler yeni yeni başlıyor. Hacı abi de bir iki İran seferi yapmış bu arada. Derken Yemen'e bir yük çıkıyor, Hacı abi gitmem mi diyecek, düşüyor tabii ki yollara...Yolun da, o memleketlerin de yabancısı haliyle. Bir hayli yol aldıktan sonra tam çölün orta yerinde tekeri patlamaz mı?!.. Hemen iniyor, kriko mriko derken tekeri söküyor, bijonları yere koyup yedek tekeri de yerine takıyor ama bir de ne görsün?!.. Bijonlar yerinde yok!

Haydaa! Ulan, daha demin burdaydı, nereye gitti bunlar? Kör şeytan kör gözüne...derken, birden etraftan "çat, çat, çat" diye sesler gelmeye başlıyor. Hacı Abi, kafayı bir çevirse ki, ne görsün? Yolun kenarındaki hurma ağaçlarının tepesinde üç-beş maymun, ellerindeki bijonları birbirine vurup, oyun oynuyorlar! De buyur! Hacı abi ne yapsın? "Verin ulan şu bijonları" diyecek hali yok ya! Alttan bir kaç taş filan atayım diyor ama nafile! O upuzun hurma ağaçlarının tepesindeki maymunlara taş nasıl yetişsin! Hacı abi n'etsin, çaresiz beklerken bir kamyon çıka geliyor ve Hacı Abinin yanında duruyor. Hacı abi bakıyor ki, gelen bir Türk kamyonu. Selam sabahtan sonra; "Hayırdır gardaş?" diyor  adam.... Hacı abi de durumu anlatıyor. Adam diyor ki: "Gardaş heralde sen buralarda yenisin. Yanında bulgurnan tereyağı var mı?" "He, var, n'oolacak ki?" diyor Hacı abi, merakla... Adam diyor ki: "Bak hemşerim, bu gâvurlar tereyağlı bulgur pilavını seveller. Bunlara hemen bir tereyağlı bi bulgur pilavı yap, ağaçların altına koy! Bunlar hemen aşşağı ineller, ellerindeki bijonları bırakıp, bulgur pilavına yumulullar. Sen de o arada bijonlarını kurtarırsın!" Hacı abi de bir "la havle" çekip, tüpü tencereyi çıkarıyor, denileni yapıyor ve böylece bijonları kurtarıyor!


Eh, her memleketin kendine göre adetleri var değil mi? Şayet Yemen'e yolunuz düşerse, yanınıza tereyağ ve bulgur almayı unutmayınız! :))

"Çok da böyüğüne heves etmen çocuklar..."

(18+) Üzülerek söylemeliyim ki, Nalbur Ahmet abi "geç" bulduklarımızdandır. İnşallah çabuk kaybetmeyiz... Meğer bu abimiz de "uçkur"una fazlası ile düşkün olanlardanmış da bugüne kadar nasıl olmuş da haberimiz olmamış, hayret!

Kader, bir tesadüf eseri bizi iki yıl kadar önce bir araya getirdi, aynı sofraya düşürdü. Ahmet abi aynı zamanda Müjdat hocaların da dükkân komşusu. Ama anladık ki Müjdat Hoca'dan pek de hazzetmiyor. Bunu; lâf dönüp dolaşıp da Müjdat Hoca'ya gelince anladık. Müjdat Hoca'nın "büyüklüğü"ne dair bir konu açılılnca Ahmet abi dayanamadı ve patladı: "Ya bırakın bu adamı, bunu bari bana anlatmayın!.." deyip bardağındaki iki parmak rakıyı bir atımda götürdü ve arkasına yaslanıp anlatmaya başladı:

"Gâvurun Oymağı"

Almanların 2. Abdülhamid devrinde yaptıkları meşhur Berlin-Bağdat demiryolu hattını, şimdikiler bilir mi bilmiyorum ama bu hattın Osmaniye üzerinden geçtiğini ve halen de kullanıldığını ben biliyorum. Bugünkü mevzuumuz da; işte bu hattın yapıldığı 1900'lü yılların başında, hattın Osmaniye'deki şantiyesinde geçiyor. Şantiyede çalışan Almanlar, halkın tabiatıyla pek bir merakını çekiyor ve o günlerde halkın arasında konuşulan mevzuuların başında da bu demiryolu ve burada çalışan Almanlar geliyor. Öyle ki, orada çalışan bir Alman görmek bile başlı başına bir olay ve adeta gören için bir ayrıcalık oluyor neredeyse...

Ayıkırsan zile bas!

"Militan Hacı" demezseniz kimse bilmez! Babayiğit bir kardeşimizdir. Sesi de hele pek bir gür çıkar. Devlet hastanesinde ambulans şöförü olarak çalışırdı. Şimdi emekli oldu. Avcılık ve atıcılığa merakından mıdır nedir, "atmadan" duramazdı. Gerçi huylu huyundan vazgeçecek değil ya, halen de öyledir.


Hacı kardeşim anlatıyor: "Hastanede gece nöbetindeyik aga, aylardan Temmuz. Her taraf hamam gibi yanıyo...

Bunun yedek parçası ne Hong Kong'ta bulunur, ne Bangkok'ta oğlum!...

Allah selamet versin, bizim "Mekkeli Ercan" iyi çocuktur. Hem mahalleden, hem de okuldan arkadaşımızdır. Ailecek taşımacılık ve tamircilik işleri ile uğraşırlardı. Babası rahmetlinin kamyon tamirhanesi vardı. "Mekkeli" lakabını da, bir dönem Arabistan'da çalıştığı için almıştı. Bizde çok anısı vardır. Aklımıza düştükçe burada yazarız inşallah...Hatta aklıma gelen bir hikayesini hemen nakledeyim.

Koskoca Stuttgart'ın formasına "fanila" diyor adam!

Futbol ile aram pek iyi olmadığı için yılını pek iyi hatırlayamıyorum ama ilgilenenler iyi bilirler ki, Almanya'nın Stuttgart takımının efsanevi bir oyuncusu vardı. Adı Hansi Müller ve hep 11 numaralı forma ile çıkardı sahaya. O yılların fırtına gibi futbolcularından biriydi anlayacağınız. İşte bizim bu Müjdat Hocada da o yıllarda Hansi Müller hayranlığı zirve yapmıştı tabiatiyla... Gelen almancılardan birine onun formasından sipariş etmiş ve bir yaz boyunca, yaylada, çarşıda, denizde, sırtında hep bu forma ile gezinmişti. Hem de arkada Hansi Müller yazısı ve koca bir 11 numara ile...Ha, bu arada şunu da belirtmedeb geçmek olmaz ki; Müjdat Hoca bir ADİDAS tutkunudur. Bu siparişinde de formanın mutlaka ADİDAS marka olması gerektiğinin özellikle altını çizmişmiş. Tabii, o zamanlar Türkiye'de ADİDAS yok! Onun bu markaya olan tutkunluğunu bilenler, bir keresinde KOM Slip dona bir yerlerden buldukları Adidas etiketini diktirip hocaya Adidas marka don diye satmışlardı. Hey gidi günler!...Neyse, bunları da böylece not ettikten sonra gelelim mevzumuza...

Şu Osmaniye'nin bütün yalanları benden çıkar, lâkin...

Osmaniye Sebze Hali'nin arkasından, eskiden Alhanlı(ya da Alahanlı) Köyü olan, şimdiki Yaveriye mahallesine giden yolun tren yoluna varmadan hemen sağında, Kiremitçi Hasan Efendi'nin bir Kiremithanesi varmış ama ben ona yetişemedim. Burasının boş bir arsa olduğunu ve üstünde teken tüken huğdan evler bulunduğunu hatırlarım. Tabi, sonraları arsa oldu, parsellendi ve şimdilerde de artık koca bir mahalle oldu. Haliyle ne kiremithane kaldı, ne de Hasan efendi!..

Ne ise, bilenler bilir, kiremithanelerde kiremit pişirmek için fırınlar olur. Fırınlar için de odun gerekir. İşte Hasan Efendi de, ihtiyacı olan odunu bizim bu yukarı mahallelerdeki "dağlılar" vasıtası ile temin ediyor.

Hasan Efendi'nin bir de camızları var tabii ki...Bu camızlara da kiremitin çamuru iyice çiğnetilir ki, çamur kıvama gelsin...

İşte günlerden bir gün, bu Hasan Efendi'nin bu camızları "dürtmek" için bir "meses"e ihtiyacı oluyor. Anlayacağınız üzere de, "meses", camızları gayrete getirmek için onları arkalarından dürtmeye yarayan ince uzun bir ağaç dalıdır. Hasan efendi de, işte böyle bir ihtiyaç hasıl olunca, kendine dağdan odun getiren bir dağlıya, kendisine meseslik bir odun ayarlaması için tembihatta bulunuyor. Bizim dağlı da, "müşteri velinimettir" şiarı icabı;

-"Sen heç merak etme Hasan emmi, ben sana en eyisinden bir "meseslik" keser, getirrim!.."

diyor.

Bir gün, üç gün, beş gün derken günler geçiyor. Dağlı, beygiri ile odun getirip getirip kiremithaneye yıkıyor, parasını da alıyor amma gelgelelim Hasan emminin mesesliğinin lâfını bile etmiyor. Böyle olunca, Hasan Emmi, dayanamayıp buna soruyor:

Kaymakamın Kızı

Amanos dağlarının eteklerini yurt tutmuş aşiretlere mensup "dağlı" dedikleri Osmaniyeli hemşehrilerimizin biri, o zamanların Osmaniyesinde görev yapan bir kaymakamın kızını nerede görmüşse görmüş, aşık olmuş ve anasına; "ille bu kızı bana isteyeceksin!"  diye tutturmuş. Kadıncağız, etme oğlum, tutma oğlum, dediyse de laf dinletememiş ve kaymakamın evininin yolunu tutmak durumunda kalmış. Söylemeye hacet yok, kız okumuş, modern. Kaymakamın hanımı şaşırsa da kadıncağızı eve buyur ediyor. Şurdan burdan derken, kadıncağız kendi meşrebince lafa giriyor ve kızı oğluna istiyor.

"Hindici Müjdat"

90'lı yıllar...Müjdat Hoca'nın başına üç beş yıl önce bir iş gelmiş. Bir yılbaşı öncesinde Müjdat Hoca'nın babası eve bir çift hindi almış, damdaki kümese koymuş. Bu arada bizim uzun Fatih de Müjdat Hoca'nın yan komşusunun evinin damında, Ahmet ile güvercin uçuruyorlar. Bir de bakmışlar Müjdat Hoca damda kırmızı bir şort giymiş, spor yapıyor. Bu hindiler de etrafında geziniyor. Derken Hoca hindilerden birini kucağına alarak sevmeye başlamış. "Görgü şahitleri"nin ifadesine göre, Müjdat Hoca'nın sevdiği hindi dişi imiş. Derken, duruma tahammül edemeyen erkek hindi Müjdat Hoca'ya saldırmaya başlamış. Hoca her ne kadar hişşş kişşş etse de erkek hindi taarruzdan vazgeçmiyormuş. Hoca dişi hindiyi kucağından attığı halde saldırıdan kurtulamayacağının anlayıp, merdivenlere kendisini dar atmış.

"Aydınlının oturduğu nerde görülmüş ulan?"

Yıl, 30'lu yılların sonu olmalı...Osmaniye'nin şimdiki Atatürk Caddesinde bulunan Deva Eczanesi'nin yerinde bir dükkan var. Manav dükkanı. Bu dükkanın sahibi de "Alaman İsmail". Herhalde sarışın ve renkli gözlü olduğundan bu ismi almış olmalı. Yanılmıyorsam bugünkü "Var" ailesinin büyüklerinden...İşte günün birinde, bu Alaman İsmail'in dükkanına (dükkan dediysek, altı üstü tahtadan derme çatma bir baraka, tıpkı diğerleri gibi...) bir "Aydınlı" geliyor. "Aydınlı"lar bildiğim kadarı ile "Yörükler"in bir kolu olmalı. Hayvancılıkla uğraşırlar, kıl çadırda yatar kalkarlar, dağlarda, kırlarda yaşarlar. Öz be öz Türk aşiretleridir. İşte bu Aydınlılardan biri bir gün elinde bir kumaşla geliyor. O zamanlar "Külot Pantolon" moda. Hani dize kadar dar, dizden yukarısı bol olan...(hani Hitler'in giydiklerinden...) "Selamünaleyküm"den sonra adam Alaman İsmail'e: "Usta bana bi kilot pantul lazım, dikiveren mi?" diyerek elindeki kumaşı uzatıyor. Adamcağız ne bilsin, dükkan deyince her ihtiyacın karşılandığı yer zannediyor. "Terzi" ne demek, onu bile bilmiyor. (Anadolu insanının durumu o zamanlar işte budur! Zenaatkârların tamamına yakını, hatta tamamı gayrı müslimlerdir. Türkler çiftçilik ve hayvancılık gibi "helal" mesleklerle uğraşmalı, ticaret ve zenaatkârlık gibi işlerden uzak durmalıdır)


Neyse, konumuza devam edelim.

"Talat Dayı" ya da nam-ı diğer "Kör Talat"

Ben yetişemedim ama ona dair bir çok anıyı dinleyerek büyüdüm. Rahmetli 50'li, 60'lı yılların Osmaniye'sinin en renkli simalarından biri imiş. Kendi halinde belediyede küçük bir memur ama çok da küfürbaz bir adam. Onu kızdırıp küfrettirmek, onu tanıyanların en büyük zevki! Onu kızdırmaya cesaret edenler ise o dönemin belli başlı adamları...Zira, onu kızdırdıktan sonra ona bir miktar harçlık verip gönlünü almayı becerebiliyorlar. Şimdi, bu çerçevede hemen aklıma gelen bir hikayesini burada nakledeyim.

Zaman, 60'li yıllar. Osmaniye'ye yeni bir Emniyet Amiri atanmış; Vehbi Bey. (Kendisini 1980'de İstanbul'da tanıma fırsatı buldum. Allah rahmet eylesin, çok değerli bir insandı) O zamanki gelenekler gereği, şehrin ileri gelen esnafı, çiftçisi vb. bu yeni gelen amire "hoş geldin" ziyaretine giderler.

İşte, bunlardan aşağıda ismini vereceğim iki kişi de böyle bir ziyaret için Vehbi Bey'in kapısını çalıyorlar. Vehbi bey, hakikaten çok ciddi ve prensipli bir adam. Kısa bir hoşbeşten sonra gelenlere soruyor:


-"Siz bilirsiniz, Osmaniye'de böyle huzur bozan, halkı rahatsız eden kimseler var mıdır?"

Bizimkiler bu soru üzerine anında gözgöze geliyorlar ve:

"Valla efendim "Kör Talat" derler biri var ama önemsiz, eline üç beş kuruş verip savıyoruz işte!.."

diye cevap vererek, güya soruyu geçiştirmiş oluyorlar. Bu da, Vehbi beyin hiç tahammül edemeyeceği, kabul edemeyeceği bir durum! Bunlar da zaten bunu bildikleri için bu şekilde fitili ateşlemiş oluyorlar tabii ki...

Neyse, çay kahve faslından sonra müsaade isteyip makamdan ayrılıyorlar.

Zorunlu Ses Yalıtımı

Geçenki yazımızda, tesadüf eseri  yeni bir "maden damarına" rast geldiğimizden bahsetmiştik. İşte bu "cevher", Müjdat Hoca'yı tahtından edecek bir kabiliyet ve yaradılışta olduğunu giderek daha çok hissettirmeye başladı. Bırakın Müjdat Hoca'yı, bu Memiş'in dünyada bile kolayına beğendiği bir adam yok! Yerli yabancı en meşhur artistlerin, en tanınmış sanatçıların, askerlerin, ressamların vb. hepsinin "fos" ayaklarını biliyor! Bizim gibi "kül" yutanlardan değil yani. Dur bakalım, şu dünya "meseleleri"ne dair, daha bilmediğimiz neleri öğreneceğiz?!..


Şimdi gelelim mevzuya:

Allah herkese hakkında "hayırlısını" versin. Amin!

Adam İstanbul'dan Urfa'ya yük sarmış, yanında da muavini, düşmüşler yola, ağır ağır gidiyorlar. Hava sıcak, yol uzun. Bundan mütevellit şalvarın altına da bir şey giymemiş haliyle! Kamyon sarsılıp sallanıyor, bunlar da kamyonla beraber sarsılıp sallanıyor tabii...Böyle böyle derken geceyarısı Toroslara ulaşıyorlar. Hava serinliyor, bu sallanmalar da giderek "usta"da tuhaf(!) tesirler göstermeye başlıyor! Kafayı şöyle sağına çevirip bakıyor, muavini kıvrılmış yatıyor. Derin bir nefes alıyor, arkasından da hemen içinden bir "tövbe" çekiyor! Biraz sonra kafayı bir daha çeviriyor, arkasından bir tövbe daha! Bir daha, bir daha derken, dayanamayıp kamyonu sağa çekiyor ve muavine yanaşıyor! Aman usta, yaman usta! Ama yalvarmak yakarmak nafile, ustanın gözü dönmüş bir kere... Derken, olan oluyor, biten bitiyor... Ustanın "hersi" (hırsı) enmiş (inmiş) amma pişman mı pişman! "Hay nalet olaydı şeytan senin kör gözüne!" diyor da başka bir şey demiyor ama bir kere olan olmuş! Bu sefer de muavin başlıyor mu ağlamaya! Hadi de buyur, işte bu olmaz! Bu, böyle devam ederse Urfa'ya vardığında herkese söyler, usta cümle aleme rezil olur! Öyleyse bir şeyler yapmalı!

"Bu Müjdat Hoca yalan söylüyor!"

Dünkü mevzuudan devam edersek, dediğim gibi, bir yaz günü Güney Restoran'ın damında oturmuşuz. Masamızda bu defa bir misafir var. Ben bu "memiş"i daha önceden de tanırdım da, nasıl bir "cevher" olduğunu bilmezdim, meğer o da bu güne kısmetmiş!


Bu adam da aynı Müjdat Hoca gibi "enn"lerin adamı!


Kısa boylu, hani bir zamanlar "çim adam" satarlardı ya hediyelik eşya dükkânlarında, işte saçlarını jöle ile öyle yukarı doğru dikmiş ki, boyu biraz daha uzun görünsün.


Adam, çevre müfettişi, dalgıç, paraşütçü, pilot, dağcı, avcı ve atıcı, ormancı, maden uzmanı, planörcü ve velhasıl benim aklımın ermediği daha nice işlerin "uzman"ı.


Cüzdanında, bunların hepsine dair bir belge var, bir tek bu karı-kız işinin belgesi eksik ki, zaten "şimdilik" bunu veren bir resmi mercii olmadığı için de bu konuda onu ister istemez mazur göreceğiz.

Olsaydı, zaten onun da belgesi çoktan "portföyündeki" yerini alırdı.


İşte böyle bir adammış meğer bizim bu Memiş!


Unutmadan, çok sonraları bu adamı Müjdat Hoca şöyle tanımlamıştı:


"Bırakın ya bu adamı! Herf aynı "Duracell Tavşanı" gibi!"


* * *


İşte şimdi konumuza dönebiliriz:


İşte oturmuşuz, Müjdat Hoca'nın İstanbul uçuşunda "başına gelen" bu hadisenin bir "değerlendirmesi"ni yapıyoruz o akşam.


Meseleye yeni vakıf olan Memiş, tereddütsüz bir eda ile: "Bu Müjdat Hoca yalan söylüyor!" diyerek ortamı aniden "buz gibi" bir hava estirmesin mi?!.. 


Üstüne üstlük, bize de; "bunu ancak siz yersiniz zavallılar!" dercesine küstah bir bakış atmasın mı...


Bu noktada ister istemez mevzuuya müdahale edecek ve  "gereğini" yapacaksın.
Ben de öyle yaptım...


Böyle zamanlar aynı zamanda bir fırsattır. Krizi fırsata çevirme meselesi hani! Bu adamda cevher var, konuşturmak lazım! Zira, Yüce Allahım körüne "ikinci" bir göz ihsan etmek üzere!..


Masadaki diğer iki arkadaşı da işaret ederek;
"arkadaşlar da bilir ki, Müjdat Hoca diyorsa doğrudur, biz şimdiye kadar onun bi yanlışını görmedik" dedim.


Bunun üzerine Memiş:


"Yaa çok safsınız. Bir kere, uçak Adana'dan havalandı mı, Tarsus semalarında servis başlar. Uçak Yalova üzerine geldi mi de servis ancak "toplanmış" olur. Kaptan Pilot da "kemer bağlama" anonsu yapar. Dolayısıyla, bu Hostes'in istese de bu "işi" yapacak zamanı yoktur!" diyerek, bir "bilirkişi" edasıyla meseleye noktayı koydu!.."İşte bu yüzden bu adam yalan söylüyor!"


Haydaa, adam deştikçe deşiyor!


Yaa bırak adam yapmışsa yapmış işte, ne karıştırıyosun öteyi beriyi!


Ama yok, bu mevzuu bu vatandaşın zülfü yârine bayaa bi "dokunmuş" demek ki, ha bire mevzuuyu uyuntuluyor! Derhal mevzuuya müdahale etmezsek, hem "saftirik" durumuna düşeceğiz, hem de gıyabında Müjdat Hoca'nın refüze olmasına sebep olacağız!


O halde, derhal ve hemen, "ikinci bir bilirkişi" bularak bir kontratak geliştirmek ve topu kendi sahamızdan çıkarmak gerek!


Hemen aklıma, o günlerde, yaptığı "ihtisas" nedeni ile haftada bir kaç kez İstanbul'a uçmak durumunda olan bir doktor arkadaşımız geldi. Uyanık da bir çocuk, meseleye derhal vakıf olabilecek ve de Müjdat Hoca'yı "iyi" bilen biri. Gerçi saat da geceyarısına geliyor ama sorun olmaz. Girdiğim risk "büyük" ama "doktoruma" da güveniyorum. Zaten o anda yapılabilecek başka bir şey de yok. "Tek yön"e girmişiz bir kere yani...Maazallah bu herifin bu restini göremezsek, adamın gözünde ömür boyu madara olarak kalacağız.


Ulan, uçuşta hiç servis olmasa ne olacak, biz de biliyoruz işin içyüzünü amma adam gönlünce sallamış işte, bırak sallasın!


Ama olmaz, Memiş efendi bunu "namus" meselesi yaptı, gururu kırıldı.


Tam kendinden anlatacakken böyle birinin "varlığı" onu fevkalade rahatsız etti, kendini ikinci planda kalmış hissetti.


Velhasıl olan oldu, ok bir kere "raydan" çıktı!


"O zaman bir dakika!" diyerek derhal cep telefonunu çevirdim. Sağolsun Doktor da pat diye açtı.


Selam sabahtan sonra mevzuuyu hızlıca bir geçtim. Telefonu "hoperlöre" alıp, masanın orta yerine bıraktım!


Doktorum şöyle aslan gibi derin bir nefes aldı ve ağır ağır konuşmaya başladı:


"Valla abi, bana kalırsa asıl o arkadaş yanılıyor. Çünkü servis Afyon semalarında iken toplanmış olur ve bundan aşağı yukarı 12 dakika sonra uçak Yalova üzerine gelir. Dolayısı ile ortada 12 dakikalık bir müsait zaman var. Herhalde Hoca da bu boşluktan istifade etmiş olmalı!" diyerek meseleye noktayı koydu.

Hay Allah razı olsun!


Keyifle şöyle bir geriye kaykılıp Memiş'e gözümü diktim.


O da gözünü havaya dikmiş, hesapta uçuş rotasını yeniden gözden geçiriyor!


Derken, dudaklarını büzerek: "Evet, olabilir, doğrudur. Arada bu kadarlık bir zaman olabilir ama uçak Afyon üzerinden değil Afyon'un batısından geçer! Zira İsparta üzerinden gelir!" diyerek, hem uçuş rotası konusunda Doktor'u düzeltmiş(!), hem de yaptığının küçük bir unutkanlık olduğunu, böyle bir olay olmuş olsa da, bu "olay"ı pek de önemsemediğini gösterme yoluna girdi ama tam o anda ne olduysa, birden bire bana dönerek: "Bu Hoca'nın bindiği uçak hangi markanın hangi modeliymiş?" diye sordu.


Anlaşıldı, yenilgiyi kabul etmemiş, sadece yeniden hücuma geçmek için geçici olarak ricat emiş!


"Ne biliim olum, şimdi nerden çıktı ki bu?" dedim.


"Bilseydik ona göre bir şey söylerdik. Zira, her uçağın tuvalet kabin dizaynı farklıdır" dedi.


Tamam, rotadan tutturamadı, kabinden tutturacak!


"O uçağın modelini bi öğrenin, ben size olayın doğru olup olmadığını söyliyeyim!" diyerek olayı daha ileri bir tarihte yeniden ele alacağının altını çizmiş oldu ve devamla: "Ben seyahatlerimi hep Bi-Klase'de yaparım" dedi. 


Yaşasın!


İşte Memiş peşreve başladı!


Ben de; "Bu Bi-Klase de ne yav?" diyerek ilk elenseyi çektim.


Küçümser bir gözle şöyle bi baktı. Çünkü bu soruyu bekliyor.


"Bussines Klas" olm ya!" diye keyifle cevabını verdi. Bize de: "Haaa!.." demek düştü tabii, hep bir ağızdan...


"Ben..." diye devam etti, "Hep Bi-Klasede seyahat ederim. Öyle ayak üstü iş yapmayı da sevmem!"


Hadee, de buyur!


Böyle lafların gerisi geldi mi öyle bi gelir ki, asfalt silindiri halt etmiş! Önüne ne gelirse dümdüz eder de, ta öte başa çıkar!


Bekleyelim bakalım, hadi hayırlısı...


"Sırf uçak seyahatlerimde kullandığım özel kartvizitlerim vardır. Arkasında, bir arkadaşım Şişli'deki evinin krokisi basılıdır..."


Vay anasını, anlaşılan arkadaş olaya son derece profesyonelce yaklaşyor!


"Allah Allah!!! " nidaları şimdiden yükselmeye başladı masadan.


"Eğer uçuş esnasında bir hostesten hoşlanmışsam, hiç bir şey yapmadan doğrudan bu kartviziti uzatır ve "Bekliyorum..." derim. Bu kadarı yeterlidir. Şayet bu kartviziti vermişsem de, uçaktan iner inmez doğruca bu eve gider, duşumu alır, bornozumla kanepeye uzanır, viskim elimde beklerim..."


Vayyy bee!


"Çok sürmez, ding-dong, kapı çalınır ve açarım. Misafirim gelmiştir. Kapıda bir hoşgeldin öpücüğünden sonra içeri alırım..."


Resmen şoktayız! Bütün bunlar iyiye işaret değil...


Müjdat Hoca'nın tahtının çatırdadığını duyuyorum.


Memlekette meğer ne yiğitler varmış da biz bilmezmişiz, vaay ki vay!...Gözümüz aydın, aydın ki ne aydın!...




...

"Efsanevi" Adana-İstanbul Uçuşu

(18+) Müjdat Hoca'yı bir önceki yazımızda size iyi kötü tanıtmaya çalışmıştık. Şimdi bu macerasını duyunca, zannederim hakkında daha sağlam(!) bir kanaat edineceksiniz.


Hoca, bir işi vesilesi ile İstanbul'a gidecek, Adana'dan uçağa biniyor. Uçak havalandıktan sonra malum, servis başlıyor. Servis devam ederken, hosteslerden biri, kokpite giden koridorun hemen başında, tuvalet kapısının hemen yanında durmuş, Müjdat Hoca'yı "kesiyor". Gözgöze geldikleri anda, Hoca'ya "hadi" anlamında bir baş işareti yapıyor ve tuvalete giriyor.

Hoca diyor ki:

Bu Kung-Fu başka Kung-Fu

Şimdi, adına Müjdat Hoca diyelim de başımıza iş açmayalım. Bu muhterem abimiz, o zamanlar mahallemizin en namlı abilerinden. Daha o günlerden yurtdışındaki kızlarla yazışır, onların gönderdikleri mektup ve resimleri bize gösterir, bizler; "vayy bee" dedikçe de bundan çok memnun olurdu. "Ennn" olmaktan, olamasa da "olmuş gibi olmaktan" mutlu olan bir adamdı. Tek yapmanız gereken şey, çıkıntılık yapmadan, size mantıksız da gelse; "peki ama...." ile başlayan soru cümleleri kurmadan, anlattıklarını dinlemekten ibaretti. Aksi durumda, sizle selamı sabahı da keser, bir daha öldüm allah, ömür boyu ağzından kuru bir merhaba dışında başka bir şey duyma şansınız kalmazdı. İşte böyle bir adamdır bu Müjdat Hoca. Ha, bir de unutmadan, 70'li yıllarda Robert Redford'a benzediğini, daha sonra ise (olgunlaştıkça yani...) Maykıl Douglas'a benzediğini düşündüğünü söyleyebilirim.


LESSON ONE:

"Yapisek nizamiyede mi yapiik"

Bugün yine Urfa'dayız. İsmini burada vermeyeyim. Adam, Urfa'nın tanınmış esnaflarından. Tanınmasında, esnaflığı kadar "oğlançı"lığının da katkısı var. Belki de, esasen bu kadar tanınmasında bu yönü daha ağır basıyordur, onu bilemem. Üstte evi, altta iş yeri var. Bir hayli de bekâr gezmiş ama neyse sonunda evlenmiş. Bir iki haftadan sonra, bir pazar günü, eşine: "Hadi, istersen baban evine git, onları bir ziyaret et, istersen bir kaç gün de kalabilirsin!" diyor. Kadıncağız da, kocasının bu "anlayışlılığından" çok mutlu, baba evinin yolunu tutuyor. Tabi adam doğruca çarşıya iniyor. Çünkü, o gün askerlerin izin günü ve çarşı asker dolu. "Kısmetini" arayacak ya hesapta! Nasıl her millette, her türden adam çıkmasında şaşılacak bir şey yoksa, askerlik yapanların içinden de her çeşit insana rastlamak mümkün. Bunlar herhalde birbirlerini gözlerinden tanıyor olmalılar ki, adam onca askerin içinden böyle birini araya taraya buluyor. Evi de müsait nasılsa! Beraberce eve geliyorlar.

İslamın şartı kaç ulan?!..

Efendim, bu abdallar malûm, davullu düğünlerin vazgeçilmez müzisyenleridir. Eğer o gün bir zengin düğünü çalmışlarsa, bahşişi de bol almışlarsa ertesi gün kendi aralarında mutlaka bunun bir kutlamasını yaparlar. Hatta, bu durumdan nâşi, bizim buralarda halk, "bir şeyleri kutlayalım, ya da bu akşam bir alem yapalım" manasına; "haydin, bu akşam bir abdal keyfi yapalım" derler.


İşte, yine böyle bir düğün sonrası, bunların keyifleri yerinde, kendi aralarında yiyor, içiyor, eğleniyorlar. Bir müddet sonra da kafaları bulup, birbirlerine giriyorlar. Taş, deynek derken, bir ikisinin kafası gözü yarılıyor tabi. Derken, bu "taşgalayı" (hır-gür, kavga, gürültü) duyan Jandarma geliyor, hepsini karakola dolduruyor bunların. Meseleyi soruşturan Başçavuş, bakıyor ki, meselenin dibi başı yok. Ne yapsın, bunları azarlayıp sonra da bırakacak ama böylesi de bunlara az olur, diye düşünüyor. Derken aklına bir şey geliyor. Bunlar da karakol duvarı dibine düzülmüş, hepsi de ayıkmış, mahçup mahçup beklemekteler zaten...Başçavuş diyor ki:

Alıyosan böyle, almıyosan....

Bir yaz günü, öğle yemeğinden hemen sonra... Hava malûm, müthiş bir sıcak. Çukurova'nın meşhur sıcağının en müthiş haliyle hükmünü sürdüğü saatler...Rahmetli peder, yazıhanesinde. Hem gazete okuyor, hem kahvesini yudumluyor. Bizim Drejo ise, kaldırıma oturmuş, ayaklarını yola doğru uzatmış, boyu da uzun olduğundan ayakları kaldırım dışına taşmış, kasketi de indirmiş, elleri göbeğinde bağlı, öğle uykusuna dalmış. Tam bu arada: "Selamaleykim!" diye bir ses! Aksanından anlaşılıyor ki, bir Antepli, Drejo'ya hitap ediyor: "Eski haral satii misiniz eğem? (ağam)" Drejo, kafayı kaldırıp bakıyor ve: "He satiiyik". "Neçiye veriisiniz denesini ?" Drejo, bekletmeden cevabını veriyor: "5 Kâhat!". Halbu ki, haralın bırakın eskisini, yenisi bile bile bu fiyat değil! Antepli diyor ki; "Ula anan haraba gala, bunun yengisi gaç kâhat kim, sen esgisine 5 kâhat diysin?"

Haben Sie nah bu kadar?

Sene 1978, 79...Almanya'ya öğrenci olarak gitmişim. Münih'teyiz. Bir arkadaşımla bekâr bir Alman'ın evinin bir odasını kiralamış, orada kalıyoruz. Tabi, o zamanlar bu Almanya, Batı Almanya, çünkü bir de Doğu'su var.  Bir hemşehrimiz sağolsun bize bir temizlik işi bulmuş, bir sigorta şirketinin genel müdürlük binasında. Kocaman, çok katlı bir bina. Yanılmıyorsam, şirketin adı Winterthur gibi bir şey. Neyse, biz burada belirli bir katın temizliğinden sorumluyuz. Geniş bir salon, yanyana onlarca masa. Benim işim, elimdeki elektrik süpürgesi ile yerleri süpürmek, yanımdaki arkadaşın işi ise masaların tozunu almak, kül tablalarını boşaltıp, onları silip, tertemiz bırakmak. Memurların mesaisi saat 17 civarında bitiyor, biz de 17.30 civarında işbaşı yapıyoruz.

İşte bir gün, yine işbaşı yapmış, temizliğe başlamışız. Yalnız bu gün biraz farklı bir durum var. Orta masalardan birinde, bir bayan memur mesai bittiği halde bürodan ayrılmamış, masasına da bir gazete yaymış, tek başına oturmuş, onu okuyor. Biz de temizliğimizi yapa yapa o masaya doğru ilerliyoruz. Benim için bir sorun yok, çünkü yerleri süpürüyorum. Ama yanımdaki arkadaşın o kadının masasını da silmesi lazım. Derken bu kadının masasına ulaştık. Bizimki masaya doğru yaklaşırken, kadın buna baktı ve başıyla; "temizlemene gerek yok" anlamında bir işaret yaptı. Tamam da, iş masa temizliği ile bitmiyor ki...Masada kül tablası varsa, onun da boşaltılıp temizlenmesi lazım, fakat masaya yayılmış olan gazete nedeni ile, masada kül tablası var mı, yok mu bilinemiyor! Kadının, bu "gerek yok" mesajına rağmen arkadaş kadının başına dikilmiş bekliyor, almancası da pek kıt olduğu için "kül tablası var mıydı?" sorusunu sormayı bir türlü becerleyemiyor. "Haben Sie..." (Var mı?...) kısmını söylüyor ama "kül tablası" diyemediği için iki elinin baş ve işaret parmaklarını birleştirip koca bir "yuvarlak" yapıyor ve lafın gerisini böyle tamamlamaya çalışıyor. Tabii ortaya çok acaip bir durum çıkıyor. Koca binada bir kadın iki erkeğiz ve adamın biri, kadının başına dikilmiş, eliyle "sizinki bu kadar var mı?" gibi acayip bir anlama gelen bu soruyu ısrarla sorup duruyor. Başımı kaldırınca meselenin vahametini gözümle görmüş oldum. Kadın müthiş korkmuş, gözleri büyümüş  bir vaziyette buna bakarak; "ne demek istiyosunuz siz" diyor. Bizimki ise kadının korkusuna bir anlam veremiyor, ne dediğini de anlayamıyor ama ısrarına da devam ediyor. Bir de Allah selamet versin, tipi de yanlış anlaşılmaya çok müsait bir çocuk. Bu da durumun vehametini pekiştiriyor tabii. Neyse ki, hemen atıldım. "Aschenbecher!" (Kül tablası) deyince, kadın sandalyesinin gerisine doğru kendini attı, elini alnına koyup, derin bir rahatlamanın ardından "Oh mein Gott, ooh mein Gott!.." diyerek gazetenin altındaki kül tablasını alıp gülerek bizimkine uzattı...


Eh, işte bu da benden, aklımda kalan küçük bir anıydı...

...

Şeytanı perişan eden hoca

Çocukluğumuzda, "örnek olsun" maksadı ile, insanda olması gereken "iman sağlamlığı"na dair, "bire bir, aynen yaşanmıştır" denilerek, şöyle bir hikayet anlatılırdı:


Bir gün, küçük bir kasabanın kenar mahallelerinden bir camide, genç ve bekâr bir imam varmış. Adam hemen her vaazında şeytanın kötülüklerinden bahseder, şeytanın insanlara nasıl tuzak kurduğunu anlatır, onun ne kadar düzenbaz ve hilekâr biri olduğunu, ona aldanmamak gerektiğini, zinâ etmede şeytanın rolünü vb.örnekler vererek, hep anlatıp dururmuş. Vaazlarının ağırlıklı konusu "şeytan" üzerine imiş hep, anlayacağınız.

Neyse, yağmurlu bir kış günü, bu hoca, cami cemaatına yatsı namazını kıldırdıktan sonra, evine doğru yürümeye başlamış. Yağmur çiseliyor, hava zifiri karanlık...Derken, bir bakmış az ileride bir karaltı. Bir duvarın dibinde biri, sessizce iç çekerek ağlıyor. Yavaşça yanına yaklaşmış, bir de bakmış ki, genç bir kız! Üstü başı sırılsıklam, gözleri yaşlı, korkarak hocaya bakıyor. Hoca: "Yavrum burada işin ne, kimin kimsen yok mu, ne gezersin bu saatte burada ki?" diye soruyor. Bu soru üzerine, kızın ağlaması daha bir artıyor, başını öne eğiyor ve belli belirsiz; "kimim kimsem yoktur benim..." diyor. Hoca; "olur mu kızım böyle, benim evim aha şuracıkta, gönlüm senin burada böyle kalmana razı olmaz. Hadi gel gidelim. Sobayı yakayım, sırtını başını değiş, sana bir de sıcak çorba yapayım..." diyor. Kız da bu teklifi gönülsüzce de olsa kabul etmiş oluyor ve birlikte hocanın evine geliyorlar. Hoca evin ışığını yakınca ne görsün; kız, kız değil bir afet! Neredeyse dili tutulacak gibi oluyor hocanın. Öyle güzel ve çekici bir kız yani. Hemen "tövbe, istiğfar" getirerek başını çeviriyor, derhal sobayı yakıyor ve kendi giysilerinden bir şeyler getiriyor. "Sen üstünü kurut, bunları giy, ben de çorbayı yapıp getireyim" diyerek mutfağa gidiyor. Bir müddet sonra, elinde tepsi ile içeri geliyor ki, ne görsün! Kız çırılçıplak! Hoca, hemen başını çeviriyor, "derhal üstünü giyin, olmaz böyle!.." diyor. Diyor amma aldıran kim. Kız kalkıp hocanın yanına geliyor ve ona hafiften sokulmaya ve onu okşamaya başlıyor. Hoca, etme tutma, dediyse de dinletemiyor ve bir noktadan sonra kendisini kapıp koyarıyor. Derken, olan oluyor, iş bitiyor. Hoca ise pişman mı pişman, ne yaptım ben böyle Allahım, diye düşünürken, kız birden değişiyor ve kara, kıllı ve korkunç bir yaratık haline geliyor. Hoca şaşkın! Yaratık ise iğrenç bir kahkaha atıyor: "Ben şeytanım! Hani şeytan seni kandıramazdı, hani sen habire benim aleyhime atıp dururdun! N'ooldu şimdi! Gördün mü halini! Allah'ın huzuruna ne yüzle çıkacaksın şimdi? Sen zinanın kralını yaptın, hem de şeytanla!" deyince hoca hemen şaşkınlığını üstünden atarak diz çöküyor ve ellerini semaya açıyor: "Allahım, sana hamd ve şükür olsun ki, duamı kabul ettin!" diyor. Bu defa şeytan meraklanıyor; "Ne diye dua etdiydin kine?" Hoca, yüzünde gayet alaycı bir ifade ile: "Ne zamandır Allaha dua eder dururdum, 'bana bir şeytan s...ir diye' İşte duamıı kabul etti, elhamdülillah!" deyince, "poff" ediyor şeytan ve o utançla bir anda kaybolup gidiyor.


Yaa işte böyle, memlekette ne hocalar var abi...

...

Azrail'in Puştluğu!

Abdallar ve bilhassa da abdal  kadınları, hakikaten ilginç insanlardır. Hazırcevaptırlar, hiç bir lafın altında kalmazlar. Bir gün bu kadınlardan birinin kardeşi bir kazada hayatını kaybetmiş. Adam, kendi camialarında da önemli ve ileri gelenlerinden biri imiş ki, kadıncağız hadiseye dair söylenip ağlarken şöyle diyor:


"Benim galdasım, ezriyele ööle golayına can teslim edecek adam değil idi. Ezriyel pustluğunan aldı galdasımın canını!"


Yaa işte böyle! Yiğit adam dediğin böyle olur!. Azraile bile öyle "golayına" can teslim etmezler! Azrail canlarını alsa alsa ancak "puştluğunan" alabilir! :)))

...

"Yemiye mi isdiiysin, yoksa...."

Efendim, asker arkadaşım vasıtası ile Şanlı Urfa'yı ve Urfa'nın güzel insanlarını tanıma fırsatı buldum. Halen de zaman zaman ziyaretine gider, her gittiğimde de "taze" hikayeler dinlerim. İşte bunlardan biri:


Eski ağalardan birinin oğlu, şehirde bir lokanta açmış, tavuk kızartıyor. Hani, o vitrine koyulan kızartma makinaları vardır ya, piliçleri döndere döndere pişirir, işte o türden bir tavuk lokantası. Bir gün, poşulu, şalvarlı bir müşteri, önce dışardan tavuklara şöyle bir bakıyor, sonra ağır ağır içeri giriyor. Şöyle bir içeriyi kolaçan ettikten sonra kafası ile vitrindeki tavukları işaret ederek soruyor:

"Kozalak Mustafa"

Bu Kozalak Mustafa, aslen Osmaniye'nin dağ tarafına yakın mahallelerindendir. Ulaşlı ya da Alibekirli aşiretlerinden birine mensup olsa gerek. Şimdi yaşı bir hayli ilerlemiş durumda. Gençliğinde hep "eşkiya" hikayeleri dinlediği için olsa gerek, kendine de eski bir eşkiyaymış gibi süs vermeyi çok sever, tutturabileceğine gözü keserse de, bol da palavra sallardı. Aslında, tam bir "dağ adamı" idi. Malûm, eskiden Osmaniye'nin Amanos dağları eteğinde yerleşmiş aşiretlerin geçimi dağlardandır. Oradan, geceleri kimi zaman, atla, katırla, kaçak odun getirirler, kimi zaman "çıra" yapar, satarlar, bazen de, yılın belli zamanlarında, mevsimlik işçi olarak "Orman İşletmesi" emrinde çalışır ve yevmiye ile dağda "zomp yonar"lar. "Zomp" diye de, çam kütüklerinin soyulmuşuna denir. İşletme'nin işaretlediği yaşlı çamlar, "zompçu"lar tarafından kesilir ve "yonulur". Yani, gövdenin dış tarafındaki "gamga"lar soyulur. "Zomp yonma" diye de, işte buna denir. Bizim "Kozlak Mustafa" da işte bu taifedendir ve dağa alışık bir adamdır.

Hacı Esefzade Osman Efendi

Hacı Esefzade Osman Efendi, nam-ı diğer; "İt Hacı". O zamanki Osmaniye'nin renkli simalarından. Şimdiki İş Bankası'nın yerinde otel işletiyor. Eskilerin dediği gibi; ismi ile, daha doğrusu, lakabı ile "müsemma" bir adam. Yani bugünün türkçesi ile, lakabı gibi... bir adam.


Bir gün, bir veraset davası sebebi ile, İstanbul'dan kibar ve beyefendi bir avukat Osmaniye'ye geliyor ve bu Osman efendiyi arıyor. Sorarken de: "Afedersiniz, ben bu Hac'esefzade Osman Efendi'yi aramaktayım. Acaba nerede bulabilirim kendisi?" şeklinde soruyor. Fakat hiç kimse, onu bu şekilde tanımadığı için, adamcağız bir türlü hiç kimseden olumlu bir cevap alamıyor. Çaresiz bir şekilde, sora sora, otelin hemen yan çaprazındaki camlı kahveye kadar geliyor ve kahvenin sahibi, Kürt Ahmet'e rastlayarak sorusunu tekrarlıyor. Bu arada, Osmaniye'de İt Hacı'nın şerrinden tek çekinmeyen bir adam var ise o da Kürt Ahmet ve Kürt Ahmet adamın sorusuna gülerek şöyle cevap veriyor:


"Vallaha gardaşım, sen bu adreseyinen bu adamı birez zor bulun. Buna burda İt Hacı deller, yeri de aha şo karşıdaki otel!"

...

Meşe külü testi

Bu hadiseyi, Osmaniye'nin meşhur ayakkabı boyacılarından biri olan Şamlı Dayı'dan bizzat dinlemiştim. Hikayeye geçmeden önce rahmetli Şamlı Dayı'dan da kısaca bahsedeyim.


Şamlı Dayı, aslen Balkan göçmeni bir aileden. Osmanlı zamanında, Balkanlardan Şam vilayetine gelmişler. I. Dünya savaşıyla beraber, o topraklardan çekilmek zorunda kaldığımız zaman, onlar da kalkıp Osmaniye'ye gelmişler ve buraya yerleşmişler. Askerliğini jandarma olarak Siirt/Pervari'de yapmış ve Pervari'nin bir köyünde görüp sevdiği bir Kürt kızını, askerlik dönüşü almış ve Osmaniye'ye gelin getirmiş...Yıl da, 1940'lı yılların başı olsa gerek. Evlendiklerinde, eşi tek kelime Türkçe bilmezmiş ama ölene kadar birbirlerini çok sevdikleri herkesin malûmuydu. Bir boya sandığıyla da çoluğunun çocuğunun hepsini okuttu. Uzun boylu, renkli gözlü, sarışındı. Gençliğinde yakışıklı bir adam olduğu belliydi. Eşi, Şamlı Dayı'dan önce vefat etmişti. Eşinin vefatını, yaşlı gözlerle şöyle anlatmıştı: "Enişte, (bu onun genel hitap şekliydi) sabahleyin kalktı, bahçedeki tuvalete gitti. Epey bir zaman geçti ama gelmez ki, gelsin! Seslendim, ses yok! Kalkıp baktım ki, orda öylece gitmiş be enişte! Camız gibi avrat gitti be enişte!" Eşininin vefatından sonra, kendisi de pek fazla yaşamadı zaten...İkisine de Allah rahmet eylesin.

Davran it Omar ağam davran!

Demokrat Parti iktidarı döneminde, "sırta giden" bir CHP'li olan Omar (ömer) Ağa'yı, herkes gıyabında "İt Omar" diye anıyor ama tabii ki, kimse bunu yüzüne karşı söyleyemiyor. Bir gün, Omar ağa bir düğüne geliyor. Bizdeki düğünlerde abdallar, düğüne gelen her misafiri davul-zurnayla karşılar, misafir, gösterilen yere oturup kahvesini içerken de, davulcu misafirin karşısına geçer, türlü numaralar ve havalar çalarak misafiri havaya sokar ve böylece dolgun bir bahşiş hak etmeye çalışır. Buna da "çaba" denir. İlk atılan para abdalların, ikinci atılan para ise düğün sahibinindir.

"Amiya pıh de!"

Olay, Birecik taraflarında geçiyor. Yaşlı bir adam, bir çocuğu, çukulata, şeker ve parayla kandırıyor, elinden tutup bir mağaraya götürüyor. Mağara, oldukça büyük ve karanlık. Çocuk, mağarayı görünce "ami"nin (emminin) niyetini derhal seziyor ve elinden kurtulup kaçıyor, mağaranın bir köşesine saklanıveriyor. Emmi, çocuğu elinden kaçırmanın öfkesiyle, bir sağa, bir sola zorlatıyor ama nafile! Mağara karanlık, gözleri de zaten iyi görmüyor...Ne yapsın, orta yere duruyor, bir taraftan eliyle şalvarın cebindeki bozuk paraları şıngırdatırken, bir taraftan da çocuğa en yumuşak sesiyle şöyle seslenmeye başlıyor: "Oliiim! Pora var, çikolata var, şeker var. Hadi, amiya pıh de!"

Çocuk da, Allahtan ki, "PIH" demiyor da, paçayı kurtarıyor yani...

...

"Döşetmişsin patatisnen darıyı..."

Osmaniye eşrafından Divlimoğlu Hacı Efendi, genişçe bir araziyi yurt tuttuğu Zorkun yaylasında , patates, darı (mısır) vb. ektirirmiş. Hem yaylasını yaylar, hem de bahçesinden iyi kötü bir mahsül alırmış. Hali vakti yerinde, sevilen ve sayılan, belli de bir adam. Bir gün nasıl oluyorsa oluyor, her halde bahçe sulama sırası yüzünden, Divlimoğlu'nun adamları ile yayla sakinlerinden bir gariban, münakaşaya tutuşuyorlar. Adamcağız, bunlara laf anlatamayınca Divlimoğlu ile görüşmek istiyor amma ne mümkün! Öte ha, beri ha derken bunların elinden kurtuluyor ve Divlimoğlu'nun karşısına dikiliyor ve başlıyor söylenmeye:

Drejo Eşkiya oldu!

Madem Drejo'dan bahsettik, ona ait yeni bir anı ile devam edelim.


Yıl 1950'li yıllar...Rahmetli amcam Ziraat Bankası'na gitmiş. Müdürün odasında, Demokrat Parti'nin bir kaç ileri geleni ile oturuyor. Bu arada, Adana'dan amcama gelen bir telefon üzerine babam Drejo'yu Ziraat Bankası'na yolluyor ve gelen telefondan abisini haberdar etmesini istiyor. Drejo bankaya gidiyor. Müdür odasına girer girmez, rahmetli amcam atılıyor: "Beyler! Bakın ve bu adamı iyi tanıyın! Bu adam aslen Urfalı. Daha henüz bir çocukken, tarlada abisini kan davası nedeniyle vurdular. Bunun üzerine bu Drejo silaha sarıldı ve abisini vuranlardan ikisini anında ortadan kaldırdı. Tabii, bu olay üzerine candarma Drejo'nun peşine düştü. Şu dere senin, bu tepe benim derken, bunu bir dağda kıstırdılar. Al ha, ver ha, karşılıklı müsademe başladı ve Drejo bir Başçavuş ve iki Onbaşıyı şehit etti ama yakalanmaktan da kurtulamadı ve neticeten dama düştü. Ama, Drejo bu, orada da rahat durmadı. Çünkü, hesabını göreceği daha kaç düşmanı var! Derken, öte etti, beri etti, ne yaptıysa yaptı, mahpusu "yardı". Amma, tam kaçarken candarma da ayıktı. Haydii, yeniden bir müsaademe...Drejo bir başçavuş ve iki jandarma daha vurmak zorunda kaldı amma kaçmaya da muvaffak oldu..."

"Urfali amma Kürt degil!"

Çocukluğumda, yanımızda Drejo adında yaşlı bir Kürt çalışırdı. Aslen Urfalı, çok ince ve uzun boylu, şalvarlı, kasketli, yelekli ve gayet zeki bir adamdı. Asıl adı neydi, zannederim bunu halâ kimse bilmiyordur. Zaten "Drej" kelimesinin Kürtçe'de "uzun" anlamına geldiğini de çok sonraları öğrendim. Drejo da herhalde "uzun adam" anlamına geliyor olmalı. 'Çalışıyordu' dedim ama burada; 'yanımızda bulunuyordu' demek daha doğru olur. Zira, o dönemlerde (1960'lar...) Çukurova'da "geçim zorluğu" diğer bölgelere göre daha hafifti. Mahsül iyi para eder olmuş, çiftçiler de eskiye nazaran nispeten daha bir rahatlamışlardı. İşte Drejo da, kimbilir Urfa'dan Çukurova'ya ne zaman gelmişse gelmiş, Adana ve Ceyhan çevrelerindeki büyük çiftliklerde epey bir müddet çalışmış ve her nasıl ve ne vesile ile gelmiş, onu bilemiyorum ama yanımızda iken yaşlı bir adam olduğunu biliyorum.

Şube Albayı

Herhalde o dönemler, 12 Eylül harekâtının etkisi ile olacak, memlekette kendisine (yaş durumuna göre) Albay, Binbaşı, Yüzbaşı lâkabı takanların sayısında belirgin bir artış olmuştu. (Mesela, bunlardan biri de Yüzbaşı Ersin'di. Zamanı gelince ondan da bahsedeceğiz elbette ama şimdi asıl konumuza dönelim).Yaşları denk iki abimiz, birbirinden habersiz "Albay" lâkabı ile çağrılmaya başlandı. (Tabii ki, kendi talepleri doğrultusunda...) Fakat kısa bir süre sonra, Osmaniye gibi, o zamanlar küçük sayılabilecek bir ilçede iki albayın olması, bu albayları(!) doğal olarak rahatsız etmeye başladı. Tabii, arada lâf getirip götürenlerin, gaz verenlerin haddi hesabı yok. Nitekim, bir gün biri duramıyor ve Murat albayıma soruyor: "Albayım, bu nasıl iş? Bir de Albay Mustafa çıkmış, bu nasıl iştir?!.." deyince, Albay Murat, dayanamıyor: "Bak Binbaşım, (kendisine albay diyene o da derhal "binbaşı" payesini veriverirdi...) o şube albayı, bense kıt'a albayıyım. Anladın mı?..!"

"Ye beni kıllım!"

Rahmetlik bir Hamdi abi vardı. Daha yakınlarda, genç denecek bir yaşta kanserden gitti, mekanı cennet olsun. Bu Hamdi abi,etine dolgundan biraz daha öte, orta boylu, babayiğit görünümlü, oldukça da kıllı bir adamdı. O kadar ki, kollarındaki kıllar nedeniyle yazın kısa kollu gömlek giyemez, uzun kollu gömleğinin kolunu bilek üstünden şöyle bir kere kıvırmakla iktifa etmek zorunda kalır, yine de kıllarının kol yeninden fırlamasına mani olamazdı. Döşündeki (göğsündeki) kıllar için ise yapacağı bir şeyi yoktu. Üniversite mezunuydu da aynı zamanda ama hemen hemen hiç çalışmadı. Babadan kalanlarla ufak tefek idare etti. Hiç evlenmedi. Görüntüsünün aksine, son derece de romantik ve duygusal bir adamdı. İyi de içerdi rahmetli.

Merhaba

Tarih: 8 Ekim 2010, Cumartesi. Bu, bu blogun kuruluş tarihi...Başımıza bi kaza bela gelmezse, bir iki güne kalmaz içerik eklemeye başlayacağım. Baştan söyleyim, ben sır saklayamam abi! Bildiklerini mezara götüreceklerini her fırsatta deklare eden önemli adamlardan değilim yani. Bildiklerimi, yaşadıklarımı, duyduklarımı artık fâş etme zamanının geldiğini düşünen, hani o meşhur sokaktaki adamlardan biriyim anlacağınız. Bildiğin, gördüğün de ki diyorsanız, cevabı adamına göre değişir. Mevzuu, küçük adamların yaşadıkları küçük günlük olaylar, o olaylara bakış şekilleri, hayalleri, palavraları vs.dir ve bu yüzden de kiminize dudak büktürürken kiminizi gülümsetebilir. İşte böyle, meramımız aşağı yukarı budur. Hani, o malum adamın dediği gibi, "Du bakeyim n'olcek!". Valla, ben de merak ediyorum...