"Amiya pıh de!"

Olay, Birecik taraflarında geçiyor. Yaşlı bir adam, bir çocuğu, çukulata, şeker ve parayla kandırıyor, elinden tutup bir mağaraya götürüyor. Mağara, oldukça büyük ve karanlık. Çocuk, mağarayı görünce "ami"nin (emminin) niyetini derhal seziyor ve elinden kurtulup kaçıyor, mağaranın bir köşesine saklanıveriyor. Emmi, çocuğu elinden kaçırmanın öfkesiyle, bir sağa, bir sola zorlatıyor ama nafile! Mağara karanlık, gözleri de zaten iyi görmüyor...Ne yapsın, orta yere duruyor, bir taraftan eliyle şalvarın cebindeki bozuk paraları şıngırdatırken, bir taraftan da çocuğa en yumuşak sesiyle şöyle seslenmeye başlıyor: "Oliiim! Pora var, çikolata var, şeker var. Hadi, amiya pıh de!"

Çocuk da, Allahtan ki, "PIH" demiyor da, paçayı kurtarıyor yani...

...