"Ben bunun anasını çok istediyidim..."

O sene, Ramazan ayı yayla zamanına denk gelmiş, millet orucunu Zorkun Yaylası'nda tutuyor. Tabii o zamanlar yaylanın camii şimdiki gibi değil, daha bir sade. Malûm, Teravih namazlarına kadınlar da gider ve namazlarını erkeklerden ayrı olarak ve genellikle camilerin üst, balkon şeklindeki ikinci katlarında kılarlar. İşte o zamanlar Zorkun Camii'nin de ahşaptan böyle bir balkonu vardı ama bu balkona epey bir zaman bir balkon korkuluğu yapmak mümkün olmamıştı. (Herhalde caminin yapıldığı zamanlar, ramazanlar yaza gelmediğinden korkuluk için ayrıca bir masraf yapılmasına gerek duyulmamış olsa gerek...) Korkuluk olmayınca da o sene Ramazan vesilesi ile bu balkonun önünü boydan boya savan, kilim vb. gibi bir örtüyle örtmüşler. Örtü adeta bir duvar gibi balkonu aşağıdan ayırmış.

İşte böyle ortamda, yukarı katta Teravih namazı kılan hanımlardan şişmanca bir kadıncağız bu kilimden örtüyü bir an duvar zannederek, namaz bitiminde ayağa kalkmak için gayrı ihtiyarî bu örtüye dayanıyor. Dayanması ile beraber aşağı uçması bir oluyor. Tam bu sırada da, hemen alt tarafta da yaşlı bir amca, namaz sonrası açmış elini, duasını devşiriyor. Kadıncağız, elini atmasıyla beraber kendini bir anda işte bu amcanın kucağında buluyor!.. Herkes şaşkın. Amcam da kadına şaşkın şaşkın bakıyor ve: "Ben bunun anasını zamanında çok istediyidim amma nasip olmadıyıdi. Kısmete bak ki, anasını nasip etmeyen Allah, bu gün kızını gönderdi!.."


Anadolumuzun şu mizah duygusunu takdir etmemek mümkün mü?


Bu arada, Zorkun demişken aklıma geldi. Belki unuturum, o yüzden hemen buraya ekleyeyim dedim: Bu caminin çarşıya çıkış kapısının hemen karşısında bir yerde, "Tongurdak Kelleli Hösiin Ağa"nın kahvesi derler bir kahve vardı. Bu Hüseyin ağa, lakabından da anlaşılacağı üzere büyük kafalı ve sürekli kafasını kazıtır bir amca idi. Her sabah namazından önce "Bahrazın Gözü"nde, buz gibi suyla "çimdiği" söylenirdi. Böylece bu küçük notu da sizlerle paylaşmış olayım. Hepsine Allah rahmet eylesin...